Wieża spadochronowa w Ostrowcu

Była to stalowa konstrukcja kratowa o trzech punktach podparcia projektu inż. Jerzego Koziołka z Chorzowa.

Na szczyt wchodziło się klatką schodową opasującą po zewnętrznej stronie słupy wieży. Znajdował się tam okrągły podest ogrodzony barierką z wieloma wyjściami do skoków. Nad wszystkim górowało ramię wysięgnika ze spadochronem. Ramię było ruchome i mogło być dowolnie ustawiane zależnie od kierunku wiatru. Skoczkowie wykonywali skoki w rzeczywistej uprzęży tylko spadochron był atrapą.

Czasza była otwarta na stałe i utrzymywana w tym stanie metalową obręczą. Spadochron podwieszony był na linie przepuszczonej przez bloczek, który spowalniał lot skoczka ku ziemi do prędkości opadania 4 m/s.

W ten sposób można było ćwiczyć wybicie z progu, krótki lot ku ziemi i przede wszystkim przećwiczyć lądowanie.

W połowie lat sześćdziesiątych, aby uniemożliwić wchodzenie na wieżę osobom postronnym usunięto dolną część schodów.

Pod koniec lat sześćdziesiątych lub zaraz na początku siedemdziesiątych wieżę usunięto.

„W części górnej wieży zamocowano stalowe liny, których drugie końce zostały zaczepione do gąsienicowych spychaczy. Z chwilą, kiedy spawacze gazowi kończyli przepalać słupy wieży spychacze naciągając liny ukierunkowały jej upadek na skwerek znajdujący się przed blokiem na ul. Kochanowskiego 6.

Przewróconą wieżę pocięto panikami na części i wywieziono.”   

Tekst: Tuba Ostrowca

Autor jednego ze zdjęć  Janusz Dziewulski syn Eugeniusza tak wspomina swoje pierwsze doświadczenia spadochronowe

„Zdjęcie przedstawia Eugeniusza Dziewulskiego ze swymi dziećmi Basią i Leszkiem w pobliżu wieży spadochronowej, które wykonałem ja, aparatem mego Taty w maju 1958 roku.

Zdjęcie wykonałem osobiście, jeszcze nim Tato ubzdurał sobie, że Januszek też musi sobie skoczyć. Gdy miałem skakać z tej wieży, był wtedy tak wielki wiatr i wieżą huśtało tak bardzo, że spanikowałem. Gorące namowy mego Taty sprawiły, że wdrapałem się jednak schodami na samą górę, ale jako 10-latkowi brakło mi odwagi by ostatecznie skoczyć. Na drżących nogach, zszedłem z powrotem tą samą drogą, z czego długo w Rodzinie były kpiny i nabijanie się ze mnie, głównie przez Tatę, ... jaki to z Januszka jest "strachajło". :(

Tato uważał, że skakanie tak jak i On powinienem mieć we krwi. Tak jednak nie było !!! Na tej huśtającej się platformie wieży, na samym jej szczycie, odgłosy uderzających o siebie blach oraz głośne uderzanie liny o metalową konstrukcję, sprawiały, że czułem jakby za chwilę wszystko miało się zawalić.

Trudno się dziwić, że mały, 10-letni chłopak przestraszył się zarówno i wysokości, jak i tej huśtającej i odchylającej się od pionu wieży, że drżały mu nogi i był cały blady ze strachu.

Po prostu, nie zawsze "jabłko pada blisko od jabłoni".

Choć jestem wielkim sympatykiem skoków narciarskich, to nigdy w życiu nie odważyłbym się skoczyć na prawdziwej skoczni narciarskiej, tak jak mój Tato, a i skoki spadochronowe, też "nie były moją bajką" ani wtedy, gdy miałem zaledwie 10 lat, ani też nigdy potem.”