Nowe oblicza czekolady
ChocoWine, niczym wino, należy zbadać pod względem aromatu, delektować...
2016-06-18

2016-06-18
Rajd Weteranów Karlowe Wary 2015 cz.1»2016-06-18
Rajd Weteranów Karlowe Wary 2015...»2015-06-30
Zlot motoryzacyjny 2015»2015-06-30
Ostrowiecki Karburator Rajd 2015»
HERBATA
2016-08-01 20:00:00

Herbata to nie tylko popularna nazwa wysuszonych liści oraz uzyskiwanego z nich naparu, ale także rośliny, z której owe liście pochodzą. Botanicy określają ten gatunek jako herbatę chińską. Na świecie znanych jest około 3 tysięcy herbat o różnych smakach. Wszystkie otrzymuje się z liści tej samej rośliny.
Herbata chińska (CameRia sinensis, C. bohea, Thea sinensis), zaliczana do rodziny herbatowatych (Theaceae), jest krzewem lub niewysokim drzewem (dorasta do 15 m) o gałązkach pokrytych wiecznie zielonymi, skórzastymi liśćmi. Pochodzi z południowo-wschodniej Azji, gdzie panuje wilgotny klimat, a temperatura nie spada poniżej zera. Do dzisiaj herbaciane drzewa rosną tam dziko w lasach na zboczach gór.
Skąd ta herbata?
Początkowo herbatę wykorzystywano w Azji jako lecznicze zioło. Zbierano ją z naturalnych stanowisk, a około 300 roku n.e. zaczęto zakładać jej pierwsze plantacje. Dwieście lat później zielonkawy napar z suszonych herbacianych liści zyskał popularność w Chinach, a po kolejnych 300 latach - w Japonii.
W XVI wieku herbata trafiła do Europy. Nazwano ją po łacinie thea- od chińskiego słowa tse, oznaczającego jej wysuszone liście. W Polsce do tej nazwy dodano wyraz herba, czyli zioło. Początkowo była bardzo droga i pi-li ją głównie przedstawiciele arystokracji. Różniła się od tej, w której gustowano na Dalekim Wschodzie -miała ciemny kolor, łagodniejszy smak i mocniejszy aromat. Do Europy wysyłano bowiem liście poddawane po zbiorze fermentacji, a dopiero potem suszone. Dzięki temu nadawały się do długotrwałego przechowywania, ale w Chinach i Japonii uważano je za towar gorszej jakości.
W XIX wieku zasięg upraw herbaty znacznie się powiększył; tym samym stała się ona tańsza i dostępna niemal dla każdego. Dzisiaj do głównych jej producentów, oprócz krajów południowoazjatyckich, należą m.in. Rosja, Turcja, Kenia, Uganda i Argentyna. O miejscu uprawy niektórych herbat świadczą ich nazwy, na przykład Darjeeling i Assam to prowincje indyjskie, Dimbula i Nuwara - cejlońskie, a Yunnan i Hainan - chińskie.
Herbaciane żniwa
Rośliny uprawiane na plantacjach wielokrotnie się przycina, by miały gęsty pokrój i nie przekraczały wysokości 1,5 m (ułatwia to późniejszy zbiór). Z tak uformowanych krzewów obrywa się młode wierzchołki pędów o 2-4 liściach. Zbiera się je kilka, lub nawet kilkanaście razy do roku. Na jakość surowca w dużym stopniu wpływają warunki uprawy. Najlepsza jest herbata zbierana z krzewów rosnących na górskich zboczach (około 1000 m n.p.m.).
Intensywnie uszczykiwane krzewy nie kwitną. Herbatę rozmnaża się przez sadzonki pędowe i szczepienie. Niekiedy wysiewa się też nasiona, otrzymywane z najlepszych egzemplarzy, którym pozwala się zawiązywać kwiaty i owoce.
Najbardziej cenne są pąki liściowe i młodziutkie liście - tzw. kwiat herbaciany. Uzyskuje się z nich najwykwintniejsze w smaku herbaty o słomkowej lub pomarańczowej barwie.
Prof. Z. Podbielkowski - botanik
-
2016-08-10
-
2016-08-01
-
2016-08-01
2016-08-10 17:36:00
NAJNOWSZE OKAZJE
NAJNOWSZE TUBONY
NAJNOWSZE GAZETKI
swoich znajomych!
z innymi!