Hot dog, jedzenie najbardziej amerykańskie

Zaserwowano je w tym samym roku na wydanym przez Roosevelta dla króla Jerzego VI pikniku w nowojorskim Hyde Parku. Prezydent zachwalał „najbardziej typowe jedzenie amerykańskie". Brytyjski monarcha miał być tak urzeczony, że poprosił Eleonorę Roosevelt o dokładkę.  

Fakt, że bułka z kiełbaską znalazła się w menu dla tak szacownych gości, było ukłonem w kierunku zwykłego Amerykanina, niepotrafiącego sobie wyobrazić imprezy na świeżym powietrzu bez straganu z hot dogami. W 1939 r. hot dogi miały za sobą już długą historię. Pod koniec XIX w., jeszcze jako frankfurterki lub wiedenki, stały się nieodłącznym elementem masowych imprez, m.in. meczów baseballu. Dzięki masowej produkcji były tanie (5 centów), poza tym niekłopotliwe w transporcie i przyrządzaniu, łatwe i do sprzedaży, i do jedzenia. Ok. 1920 r. stały się trwałym elementem kultury popularnej.

Rozpowszechnienie sprzedaży ulicznej (plażowej, meczowej itd.) zmusiło wytwórców kiełbasek zarówno do umasowienia produkcji, jak do daleko posuniętej standaryzacji. Jednocześnie masowa produkcja pozwalała koncernom na zagospodarowanie trudno zbywalnych gatunków mięsa. Bez większych problemów można było produkować różne kiełbaskowe wariacje, trafiające do różnych odbiorców. Nic więc dziwnego, że hot dogi stały się jednym z podstawowych produktów ubocznych (obok np. kleju) wielkich koncernów mięsnych. Z pewnością też produktem niezwykle opłacalnym.

Hot dog jest typowym menu ulicy, meczu, plaży czy pikniku. Dzisiaj przeciętny Amerykanin sięga po hot doga ponad 80 razy w roku.

autor: Jerzy Kochanowski
POMOCNIK HISTORYCZNY * POLITYKA