DENKÓW, OŚRODEK PRZEMYSŁU CERAMICZNEGO

Nie wiadomo jednak kiedy powstał, gdyż szczątki ksiąg cechowych, datowane zaledwie od roku 1808, tej wiadomości nie przekazują. Z odpisu statutu z roku 1675 nadanego garncarzom przez starostę sandomierskiego Józefa Karola Lubomirskiego, właściciela Denkowa, dowiadujemy się, że właściciel miasteczka interesował się dolą garncarzy. Statut wprowadza ulgi opłat i ciężarów nałożonych przez poprzedników na organizację cechową. Początkiem XIX wieku w 1812 roku w Denkowie zostaje założona przez Hiacynta Małachowskiego, właściciela Bodzechowa i Denkowa fabryka piecowych kafli i innych naczyń glinianych. Zarządzanie manufakturą zostaje powierzone specjalnie sprowadzonemu do Denkowa fabrykantowi Józefowi Petrowskiemu.  Z literatury dotyczącej ceramiki dowiadujemy, że w roku 1844 było w Denkowie pięć fabryk ceramicznych „farfurnii”, a w 1853 powstała jeszcze jedna, założona przez dyrektora manufaktury ćmielowskiej Gabriela Waissa. Farfurnia produkowała naczynia kamionkowe, fajansowe oraz kafle porcelanowe. Wyroby sprzedawane były nie tylko w okolicznych miastach i wsiach, lecz niemal w całym kraju, a także wywożone były również do Rosji.

W 1870 roku Weiss sprzedał swoją wytwórnię rodzinie Kotkowskich, która oprócz fajansu i kamionki podjęła także produkcję naczyń porcelanowych o znikomych walorach dekoracyjnych, używając jako znaku fabrycznego nazwiska założyciela - G. Veiss, czasem z datą. W 1874 roku fabryka spłonęła i nie została odbudowana, ponieważ pod koniec XIX zmalało zapotrzebowanie na wyroby garncarskie. Na rynku pojawiają się naczynia żeliwne, blaszane, emaliowane i seryjna porcelana.