Ostrowiecka sztuka przestrzenna. Na ulicy Sienkiewicza i Kopernika.

Dla wielu rzeźba jest przezroczysta, nie tylko dlatego, że jest ażurowa, ale przede wszystkim dlatego, że nie przedstawia niczego. Trzy metalowe obręcze różnej wielkości, które się na nią składają, są poprzesuwane w przestrzeni względem swoich płaszczyzn, sugerując w ten sposób kulistość.

Rzeźba jest niemal identyczna jak rzeźba znajdująca się w Elblągu, którą w 1965 roku wykonał Juliusz Woźniak. Jednakże nie Jest to rzeźba tego artysty, a mamy do czynienia z jej ostrowieckim plagiatem. Jednak nie potępiałbym tej formy, gdyż nawiązuje ona do najlepszych awangardowych tradycji, co podkreśla nowa kolorystyka.

Od lipca 2016 roku na ulicy Kopernika nową lokalizację znalazła wykonana w 1974 roku rzeźba autorstwa Stanisława Magdziaka /II mapka/.

Masywny, pionowy blok kamienny zaokrąglony na bokach przywodzi na myśl kształty jakiegoś instrumentu smyczkowego. Wielkość każe myśleć o kontrabasie. W górnej części dostrzegamy uproszczoną formę gryfu. W centralnej części w miarę spokojnej rzeźby widzimy natłok napięć, jakby kamień został poszarpany.

Czyżby to futurystyczna próba ukazania ruchu, w której jego kolejne fazy zostają na siebie nałożone? Ta gmatwanina kształtów byłaby wówczas zapisem dynamizmu ręki kontrabasisty. 

Tekst: Wojciech Mazan